Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016
Γράφει.... ο Παύλος Σταυρόπουλος
H Ανθούπολη όμως και πριν το παιδομάζωμα και την δημιουργία της ακαδημίας ποδοσφαίρου, ήταν γεμάτη από παιδιά που χαιρόντουσαν παίζοντας ποδόσφαιρο. Την εποχή που η περιοχή ήταν γεμάτη με αυτοσχέδια γήπεδα που στα μάτια μας έμοιαζαν με το ‘’Maracana’’ της φαντασίας μας, αφού ούτε καν το είχαμε δει ποτέ αλλά ξέραμε ότι ήταν το μεγαλύτερο.
Το γήπεδο στο ‘’Κάβουνο’’, που σήμερα υπάρχει το 9ο Λύκειο Περιστερίου και τότε ήταν αλάνα ή το γήπεδο στο ‘’Μαχαραγιά’’, ένας δρόμος που κλείναμε με 4 πέτρες και το βαφτίζαμε γήπεδο αφού μας διέκοπταν σχεδόν κάθε 10 λεπτά τα αυτοκίνητα που ήθελαν να περάσουν και φωνάζοντας ‘’σύρμα’’ ,κάναμε time-out. Τώρα βέβαια δεν μπορείς καν να διασχίσεις τον συγκεκριμένο δρόμο αφού περνάνε συνεχώς αυτοκίνητα. Ένα ακόμα στάδιο στην γειτονιά μας ήταν η αλάνα με τα χαλίκια απέναντι από το γήπεδο του Αγ. Ιεροθέου που τώρα ανήκει στο Μετρό. Πολύ αίμα στα γόνατα από τα χαλίκια. Επίσης υπήρχε και ένα σύμπλεγμα γηπέδων αφού στα Δημοτικά σχολεία 15,29 και 37 Περιστερίου υπήρχαν τρία αυτοσχέδια γήπεδα.
Με λίγα λόγια η γειτονιά ολόκληρη ήταν ένα μεγάλο αθλητικό κέντρο όπως και οι περισσότερες γειτονιές της Αθήνας την δεκαετία του 80. Εκείνη την εποχή παιδιά ηλικίας 9 και 10 ετών διοργάνωναν πρωταθλήματα που θα ζήλευε και η super league. Με βαθμολογία, αγωνιστικές , γήπεδα κλπ Οι ομάδες είχαν σχέση με τις συνοικίες. Υπήρχε η πιο διάσημη ομάδα της περιοχής, η Βραζιλία στην οποία έπαιζαν παιδιά που έμεναν κοντά στην πλατεία ‘’Γιαννάκου’’ και από αυτήν την ομάδα τα περισσότερα παιδιά έπαιξαν ενεργό ρόλο στην ιστορία της Ανθούπολης. Υπήρχε ο Τοξότης που είχε έδρα το ‘’Κάρβουνο’’, ο Πυρσός που ήταν κοντά στο Μαχαραγιά, ο Τίγρης κοντά στον ‘’Ζυγό’’, ο Λέων κοντά στα 15,29,37 Δημοτικά Σχολεία.
Όλες αυτές οι ομάδες μαζεύονταν κάθε Σαββατοκύριακο και έπαιζαν μέχρι να νυχτώσει ή μέχρι να τους κυνηγήσει η μητέρα τους. Όλες οι ομάδες είχαν και τις εμφανίσεις τους οι οποίες ως επί τω πλείστων ήταν αγορασμένες από τον περίφημο ‘’Bill Nick’’. Όλο αυτό βέβαια σε γήπεδα που ως επί τω πλείστων είχα ως βάση την άσφαλτο ή το χαλίκι. Με παπούτσια αμφιβόλου ποιότητας, όπως και μπάλες αλλά με παιδιά πού είχαν απεριόριστη αγάπη γι αυτό που έκαναν. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 το γήπεδο, τις μπάλες και τις εμφανίσεις τα παρείχε σε αυτά τα παιδιά η Ακαδημία της Ανθούπολης, μαζί με την αγάπη και τη στοργή από ανθρώπους που είχαν όραμα γι αυτή την ομάδα.
Πολλοί από όσους διαβάσετε το κείμενο θα βρείτε τον εαυτό σας και θα νοσταλγήσετε την εποχή. Αυτή την εποχή που δεν πρόκειται να επαναληφθεί και πολλοί θα θέλαμε να την ζήσουν και τα παιδιά μας.
